Środki trwałe są zaliczane do rzeczowych aktywów trwałych. Ich czas użytkowania wynosi więcej niż 1 rok, mają postać rzeczową, są zdatne do użytku i używa się ich na potrzeby przedsiębiorstwa. Są one używane w praktycznie każdym przedsiębiorstwie bez względu na profil jego działalności.
Po pewnym czasie zużywają się lub niszczą i nie nadają się do dalszego używania. Oprócz naturalnego zużycia środka trwałego, może on również być zlikwidowany poprzez przypadki losowe takie jak np. pożar, w wyniku decyzji ekonomicznych czy przez zmianę profilu działalności i wówczas należy dokonać ich likwidacji.
W praktyce istnieją dwa etapy likwidacji. Etap 1 to likwidacja księgowa. Oznacza ona wyksięgowanie likwidowanego środka trwałego z konta o nazwie „Środki trwałe” a także z konta o nazwie „Umorzenie środków trwałych”. Dokument, który powoduje postawienie środka trwałego w stan likwidacji to LT – likwidacja środka trwałego. Zwykle ten dokument sporządza komisja likwidacyjna albo dział, który zarządza majątkiem. Zatwierdza go kierownik jednostki. Dokument LT jest podstawą by usunąć rzecz z ewidencji i wyksięgować jej wartość z kont księgowych. Wartość tę przenosi się wówczas do ewidencji pozabilansowej. Tam środek trwały pozostaje aż do chwili jego fizycznej likwidacji.
Etap 2 to likwidacja fizyczna. Jest ona etapem końcowym likwidacji środka trwałego. Polega ona na utylizacji lub zezłomowaniu rzeczy oraz sporządzeniu protokołu z tej czynności. Protokół musi zawierać pieczątkę jednostki, miejsce i datę jego sporządzenia, numer, dane osób, które wchodzą w skład komisji likwidacyjnej, oznaczenie likwidowanego środka trwałego oraz sposób likwidacji i podpisy członków komisji. Na podstawie protokołu wyksięgowuje się środek trwały z ewidencji pozabilansowej co oznacza usunięcie go z ksiąg rachunkowych.
Likwidacja środka trwałego może pociągać za sobą pewne koszty. Należy je ponieść aby doprowadzić proces likwidacji do końca. Powstałe koszty księguje się w poczet reszty kosztów operacyjnych. Podczas likwidacji możliwe jest również otrzymanie tak zwanych odzysków. Są to materiały, które pozostają na przykład po złomowaniu. Jeśli podlegają one składowaniu, można je zaksięgować na konto magazynu. Jeśli jednak likwiduje się jeden środek trwały by zbudować inny, powstałe koszty i przychody, jakie będą związane z likwidacją będą korygowały wartości środków trwałych w budowie. Z likwidacji środka trwałego powstaje wynik, który wykazuje się łącznie w rachunku zysków i strat. Zysk wykazuje się pod pozycją „Zysk ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych”.
Jeśli przedsiębiorstwo osiągnie stratę, wykazuje się ją pod pozycją „Strata ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych”. Przy likwidacji środka trwałego należy pamiętać o podatku dochodowym. Ustawa o podatku dochodowym nie zabrania uznawania strat, jakie powstają w trakcie likwidacji środków trwałych, które nie są w pełni umorzone za koszty uzyskania przychodów. Jest jednak jeden wyjątek. Stanowi go sytuacja, kiedy środki trwałe, które są likwidowane straciły gospodarczą przydatność w skutek zmiany rodzaju działalności.
